رانندگان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی با سرعت کمتری رانندگی می‌کنند و در مقایسه با دیگر افراد عملکرد اعصاب محیطی‌شان در معرض خطر بیشتری برای از دست دادن کنترل وسیله نقلیه هستند. با این حال، طبق نتایج یک مطالعه انجام شده در بریتانیا، این محرک‌ها می‌توانند با تمرین بهبود یابند.
مونیکا پراتزولو، دانشجوی دکترای دپارتمان علوم زیست پزشکی و عصب حرکتی در دانشگاه بولونیا در ایتالیا، می‌گوید: "این تحقیق پایه‌ای برای ارزیابی و آموزش در یک کلینیک دیابت می‌گذارد تا به رانندگان مبتلا به نوروپاتی کمک کند تا بیشتر شبیه افراد بدون این بیماری رانندگی کنند. چنین دانشی به یک سیستم خودکار کمک راننده در خودرو منجر شده که به افراد مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی کمک میکند تا برای مدت طولانی‌تری ایمن رانندگی کنند و استقلال شخصی خود را حفظ کنند."
پراتزولو و همکارانش در این پژوهش، قدرت مچ پا، پا و همچنین عملکرد رانندگی را در گروهی متشکل از 32 راننده دارای گواهینامه در بریتانیا ارزیابی کردند که 11 نفر آنها مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی بودند (میانگین سن، 67 سال؛ 18.2 درصد زنان)، 10 نفر با میانگین سنی 62 سال (10 درصد زن) فقط دیابت داشتند و 11 نفر غیر دیابتی (میانگین سنی 60 سال؛ 18.2 درصد زنان) بودند.
قدرت مچ پا و پا با آزمایش عضلات فلکسور پلانتا روی یک پایه دینامومتری که شبیه به پدال شکستن عمل میکند، ارزیابی شد. عملکرد این افراد در طی دو آزمون تکراری شبیه‌سازی شده رانندگی 3.1 مایلی، مورد ارزیابی قرار گرفت.
شرکت‌کنندگان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی در مقایسه با افراد بدون دیابت، حداکثر قدرت عضلانی فلکسور کف پا ضعیف‌تر (001/0>P) و عملکرد حس عمقی مچ پا پایین‌تری داشتند که به خطاهای راننده بیشتر کمک میکند (0.034 = P). اندازه‌گیری‌ها برای گروه مبتلا به دیابت اما بدون نوروپاتی مشابه با گروه بدون دیابت بود. همچنین در گروه نوروپاتی نسبت به افراد بدون دیابت، زمان بیشتری برای ایجاد قدرت در پای خود طول کشید (001/0 P <) و سرعت کمتری نیز برای افراد مبتلا به دیابت (002/0 = P) در مقایسه با افراد بدون دیابت ثبت شد.
در طول اولین آزمون رانندگی، افراد مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی میانگین سرعت 16.53 مایل در ساعت در مقایسه با سرعت 20.41 مایل در ساعت توسط افراد مبتلا به دیابت به تنهایی و 22.08 مایل در ساعت توسط افراد بدون دیابت داشتند (P = 0.48). سرعت برای همه گروه‌ها در آزمایش دوم افزایش یافت، اما آن‌هایی که نوروپاتی محیطی دیابتی داشتند در مقایسه با افراد دیابتی (21.56 مایل در ساعت) و افراد بدون دیابت (24.06 مایل در ساعت) کم‌ترین سرعت (18.55 مایل در ساعت) را داشتند.
شرکت‌کنندگان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی 59.07 ثانیه را در "رویدادهای از دست دادن کنترل" در طول آزمایش اول سپری کردند که در مقایسه با 13.02 ثانیه و 5.86 ثانیه در افراد مبتلا به دیابت و بدون دیابت به ترتیب (0.04 = P) بود. با این حال، زمان در "رویدادهای از دست دادن کنترل" در طول رانندگی دوم برای رانندگان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی به 13.83 ثانیه کاهش یافت که به طور قابل توجهی بدتر از افراد بدون دیابت بود (0.049 = P).
پراززولو گفت: "فوری‌ترین راه‌حل ارائه آموزش مهارت رانندگی به رانندگان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی بر اساس بازخورد بصری است. فراتر از این، یافته‌های این پژوهش می‌تواند از طراحی و استفاده از یک وسیله داخل خودرو که به آنها در حین رانندگی کمک میکند، خبر دهد."