چشمان ما دائماً مایعی به نام زلالیه می‌سازد. همان‌طور که با پلک زدن، آب تازه به چشم شما جاری می‌شود، همان مقدار نیز باید از طریق یک منطقه زهکشی کوچک، تخلیه شود. این فرآیند فشار را در چشم شما، پارامتری به نام فشار داخل چشمی یا IOP ثابت نگه می‌دارد.اما اگر زهکشی به درستی کار نکند، مایع جمع می‌شود؛ فشار داخل چشم افزایش می‌یابد و به عصب بینایی آسیب می‌رسد. این آسیب در بیشتر موارد به صورت گلوکوم ایجاد می‌شود.
به عنوان بخشی از یک معاینه کامل چشم، چشم پزشک یا دستیار فشار چشم شما را اندازه گیری می‌کند. به این چک فشار تونومتری می‌گویند. در گذشته شاید آزمایش فشار چشم را با استفاده از پف هوا انجام داده باشید. اما اکنون بیشتر چشم پزشکان از دستگاه دقیق‌تری استفاده می‌کنند که فشار را با تماس مستقیم با چشم اندازه‌گیری می‌کند.
فشار چشم چگونه اندازه گیری می‌شود؟
ابتدا قطره های چشمی در چشمان شما ریخته می‌شود تا آن‌ها را بی حس کند. سپس پزشک یا دستیار با دستگاهی که با نور آبی می‌درخشد، به آرامی سطح جلوی چشم شما را لمس می‌کند. در مواقع دیگر از ابزار دستی متفاوتی استفاده می‌شود. هر دو روش مقدار کمی فشار به چشم وارد می‌کنند. این کار به چشم پزشک شما اجازه می‌دهد تا فشار داخل هر چشم را اندازه‌گیری کند. در طی این آزمایش، استراحت و تنفس طبیعی بسیار مفید است.
فشار چشم هر فرد متفاوت است و فشار صحیح واحدی برای همه‌ی افراد وجود ندارد. به طور کلی، محدوده فشار طبیعی بین 10 تا 21 میلی‌متر جیوه است (میلی‌متر جیوه مقیاسی است که برای ثبت فشار چشم استفاده می‌شود).
بیشتر افرادی که مبتلا به گلوکوم هستند، فشار چشمی بالاتر از 21 میلی‌متر جیوه دارند. با این حال، برخی از افراد با فشار بین 10 تا 21 میلی‌متر جیوه نیز ممکن است به گلوکوم مبتلا باشند. چشم پزشک شما محدوده فشار چشمی را که به طور خاص برای شما مناسب است، تعیین می‌کند.