بیماری آب سیاه زمانی ایجاد می‌شود که به دلیل فشار بالای چشم عصب بینایی دچار تخریب تدریجی شوند.
فشار داخل چشم همچون فشار خون یک میزان طبیعی دارد و اگر بالاتر از این میزان قرار گیرد عصبی را که مسئول رساندن اطلاعات از شبکیه به مغز برای درج تصاویر هستند دچار اختلال می‌کنند.
فرد مبتلا به گلوکوم در ابتدا ممکن است با اختلال در دید محیطی یا اطراف دچار مشکل شود و یا در رانندگی هنگام شب دچار مشکل شود. پس از آن به تدریج دید مرکزی در صورت پیشرفت بیماری از بین می‌رود.
این کاهش بینایی در مراحل پیشرفته رخ می‌دهد و در اکثر موارد آب‌سیاه علامت خاصی ندارد و در برخی از موارد، زمانی که فرد برای تشخیص شماره عینک به چشم‌پزشک مراجعه می‌کند متوجه فشار بالای چشم و یا ابتلا به گلوکوم خواهد شد.
استفاده از دارو، انجام لیزر و جراحی از جمله درمان‌های گلوکوم به شمار می‌رود که ممکن است برای برخی از افراد مجموعه‌ای از این روش‌های درمانی همزمان لازم باشد. حتی شاید فرد تا پایان عمر نیاز داشته باشد جراحی برای درمان آب‌سیاه را تکرار کند.
هدف از درمان آب‌سیاه این است که از پیشرفت بیماری جلوگیری شود اما با توجه به علم امروز جبران مشکل پیش‌آمده امکانپذیر نیست. لذا تشخیص زودهنگام در درمان به موقع اهمیت زیادی دارد.
از علل عمده ابتلا به آب‌سیاه میتوان به ژنتیک و سن بالا (به ویژه بالای 40 سال) اشاره کرد به طوریکه از هر 100 نفر بالای 40 سال ممکن است سه مورد آنها مبتلا به گلوکوم شوند که این میزان با افزایش سن احتمال بیشتری خواهد شد.
لازم به ذکر است افرادی که از عینک شماره بالا به علت نزدیک‌بینی یا دوربینی استفاده می‌کنند، ریسک بالایی برای ابتلا به آب‌سیاه دارند.
دکتر نیلفروشان -عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران