در این مقاله به 8 باور اشتباهی که درباره‌ی وضعیت بینایی کودکان وجود دارد، اشاره کرده‌ایم.
باور اشتباه 1 - فرزند من فقط تنها زمانی می‌تواند معاینه چشمی را انجام دهد که بتواند صحبت کند و سواد داشته باشد
این باور اشتباه است. چرا که اپتومتریست‌های اطفال به ابزارهای خاصی مجهز هستند که آن‌ها را قادر می سازد تا توانایی بینایی کودک را بدون نیاز به بازخورد کلامی زیاد بررسی کنند. ارزیابی و نظارت بر سلامت چشم فرزندتان بسیار مهم است، زیرا چشمان او به طور مداوم در حال رشد و تغییر است. در واقع ضروری است که اولین معاینه چشم کودک خود را هنگامی که او 6 ماهه می‌شود، انجام دهید و پس از آن این معاینه به‌صورت سالانه انجام شود.
باور اشتباه 2: نزدیک‌بینی ارثی است و قابل پیشگیری نیست
مطالعات حاکی از مؤثر بودن وراثت درنزدیک بینی کودکان است. اگر یکی والدین نزدیک‌بین باشد، خطر نزدیک‌بین شدن کودک ، تا حدود ۲ تا ۳ برابر افزایش می‌یابد. در حالی که اگر هر دو والدین نزدیک‌بین باشند، این خطر تا ۶ برابر افزایش می‌یابد.
اگرچه نزدیک بینی ارثی است، اما لزوماً به این معنا نیست که همه کودکانی که والدین نزدیک بینی دارند تحت تأثیر این مشکل قرار خواهند گرفت. محیطی که معمولاً وقت خود را در آن می گذرانند، نیزدر نزدیک‌بینی کودک نقش دارد. کارشناسان توصیه می‌کنند که کودکان باید به طور منظم بین کارهای خود استراحت کنند و همچنین زمان بیشتری را در خارج از منزل بگذرانند چرا که این کار به کاهش پیشرفت نزدیک بینی در افراد کمک کند.
باور اشتباه 3 - قرار گرفتن در آماج نور خورشید می‌تواند به چشم‌های فرزندم آسیب برساند
درست است که قرار گرفتن طولانی مدت در آماج نور خورشید، بدون محافظت مناسب از چشم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های چشمی را افزایش دهد. با این حال، مطالعات مختلف ادعا کرده اند که قرار گرفتن در آماج نور خورشید برای رشد طبیعی بینایی نیز مهم و ضروری است. تحقیقات نشان داده است که کودکان خردسالی که کمتر در آماج نور خورشید قرار می‌گیرند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نزدیک بینی یا مایوپیا باشند.
از بازی در فضای باز در گرم‌ترین زمان روز یعنی ظهرها خودداری کنید. همیشه به یاد داشته باشید که وقتی کودکتان در فضای باز بازی می‌کند از ضد آفتاب استفاده کنید و عینک آفتابی و کلاه بپوشد.
باور اشتباه 4 - اگر کودک من نزدیک بینی یا آستیگماتیسم داشته باشد، می‌توان به راحتی با یک عینک یا لنزهای تماسی او را درمان کرد.
اگرچه می‌توان کودک را از نظر عملکردی با کمک وسایل اصلاح دید اپتیکی مانند عینک یا لنزهای تماسی درمان کرد، تا به او کمک کند تا مانند دید معمولی ببیند، اما خطر اختلال بینایی به شدت با کشیدگی کره چشم و قدرت انکساری چشم مرتبط است. این جمله بدان معناست که فرزند شما هنوز در آماج خطر بیماری‌های مرتبط با نزدیک‌بینی است.
باور اشتباه 5 - فرزند من سن کمی دارد. او نباید از عینک استفاده کند زیرا باعث ضعیف شدن بینایی او می‌شود
این باور اشتباه است. استفاده نکردن از عینک مانع بدتر شدن عیب انکساری نمی‌شود، به خصوص در مواقعی که مورد نیاز و توصیه می‌شود.
برعکس، ممکن است کودک شما در نهایت به چشمانش فشار بیاورد تا بهتر ببیند و این کار باعث افزایش سریع نزدیک بینی در او شود. اگر کودک شما در سنین بسیار پایین از نزدیک‌بینی شدید یا آستیگماتیسم رنج می‌برد، اصلاح نکردن عیوب انکساری با عینک می‌تواند منجر به آمبلیوپی غیرقابل برگشت یا تنبلی چشم شود.
باور اشتباه 6 - جراحی انکساری (مثلاً لیزیک) به راحتی در دسترس است، بنابراین چشمان کودک من همچنان می‌تواند به حالت طبیعی اصلاح شود.
این یک تصور غلط رایج است که اکثریت مردم آن را باور دارند. جراحی انکساری، قسمت جلویی (قرنیه) چشم کودک شما را تنها به منظور کمک به فرد برای دیدن خوب تغییر می‌دهد. باید گفت که عوارض نزدیک بینی در کودک شما نیز مانند افرادی است که دارای جراحی انکساری یا بدون آن هستند.
باور اشتباه 7 – نزدیک‌بینی باعث نابینایی نمی‌شود
نزدیک‌بینی نیاز به مداخله زودهنگام دارد زیرا می‌تواند یک بیماری پیچیده باشد که با بیماری‌های عمده چشمی همراه است. اگر کودک شما درجه‌ی بالایی از نزدیک‌بینی را دارد، در بزرگسالی برخی از عوارض مانند ابتلا به آب سیاه، آب مروارید، جداشدگی شبکیه و دژنراسیون ماکولا می‌تواند بینایی او را تهدید کند و در نهایت ممکن است منجر به نابینایی فرد شود.
باور اشتباه 8 - از دست دادن بینایی فقط برای بزرگسالان اتفاق می‌افتد
آمبلیوپی زمانی اتفاق می‌افتد که بینایی یک چشم کاهش می‌یابد، زیرا چشم و مغز برای کار درست هماهنگ نیستند. یک کودک مبتلا به آمبلیوپی (تنبلی چشم) ممکن است چشمانی طبیعی داشته باشد، اما این عارضه چشمی اگر تشخیص داده نشود و به موقع درمان نشود، می‌تواند فرد را نابینا کند.
استرابیسم و عیوب انکساری تشخیص داده نشده (نزدیک‌بینی، آستیگماتیسم و غیره) نمونه‌هایی هستند که می‌توانند منجر به تنبلی چشم و احتمالاً از دست دادن بینایی در کودکان شوند.